PDA: Alt lys er svunnet hen

dinsdag 5 juli 2016

Alt lys er svunnet hen

De mooiste gedachten komen als ik slaap

Zo halfjes, niet te diep, niet tot laat

Altijd wil ik het de volgende dag nog weten

en altijd ben ik het ‘s ochtends weer vergeten

Op een moment als vandaag

Ben ik te diep, ben ik te traag, ben ik te vaag

Heb ik ergens aan gedacht,

Heb ik getracht te dromen?

De bries van de wind die je omver blies.

Daar lig je, gestrekt, kijkend naar wolken in vormen die je kiest te zien.

Soms knijp je een oog dicht en laat je het oogluikend toe dat de pluk haar in je mondhoek op het enige nog vochtige stukje lip blijft hangen terwijl de paardenbloem probeert meegevoerd door de wind vaste grond te vangen.

Het maakt niet uit dat je te laat komt.

Het maakt niet uit dat je weet dat er een eind komt

aan dit moment. Je staat het oogluikend toe.

Alleen nu doet er toe. Dat deed er altijd al toe.

Pas nu realiseer je dat je toen al had moeten weten, en soms intuïtief wist, dat alleen nu er toe doet.

De paardenbloem die voorbij glijdt wordt uit de bries gegrist door ranke vingers.

Ze plant de steel achter je oor.

Zachtjes.

Je kijkt tussen je wimpers door. Lach je?

De weerspiegeling van haar ogen in jouw ogen en de zomerzon is al wat ze ziet. Bloemsteel opgericht ter nagedachtenis aan uit de lucht gegrepen momenten van zonneschijn tot de wind blaast en ze verspreidt over akkerland, wijd uitwaaierende vruchtbare grond waarin je ideeën plant.

Plant wat je niet gaat doen

Uiteengespat in duizend kleine vonken,

ze veegt het haar uit je mond, de lokken, haar ogen, lonken.

Blijven liggen, niet bewegen, alleen nu doet er toe.

Ze sluit haar ogen

schrijft met tongstrelingen de inscriptie op de plaquette:

Alt lys er svunnet hen. Al het licht is verdwenen.