Sunflower mourning

She has eyes like hurricanes
and with every gaze
she rustles our leafs
And as she leaves
she shakes
all out of place

She has eyes like sunflowers dried out
and she can’t stop the seeds from falling
Defaced because she sungazed
The purse of her mouth lets water out
when the levies break
she speaks not but gravitates
towards what should shoot and sprout
bloom dripped off her cheeks
copper tones on patchy sheets
She seems unfazed facing the heat
But sheds tears with her head in the clouds
Feels it’s going nowhere but round
as she tries to rest her head on beds
stuffed with shells, gunshots and flashbangs
the world scorched at her feet
She no longer gazes but faces down
Sunflower mourning

Cut from cloth

The dinner table can't take it anymore
Waiting on its own
For someone to come home
Legs broken too many times
still out of luck
Even its top is down
Under the weight of the blankets where we used to play house
folding like hands before supper

No one comes home
They all eat alone
or with strangers on or along the road
strangers still when they come home
Legs broken, on its back lying
Like a tortoise dying
or a bug or a sheep
or asleep
Assemblies of us
could never mend us
dinner was
never satisfactory
always plates full of sheets of ice
sliced thinly
prayers said with closed eyes that
remained that
as no one asked
for seconds
we chugged hard at the hands
held glasses full of hours
Dessert is sweetest
when the table is turned
to deserts and broken glasses
Can i go to my room yet.
Can i leave this house
Can i hang around
with the branches
Or among the willows to catch their leafs
like tears in my pillowcase
And use them for what we are
Down
Wound by blankets likes drapes
where we used to play house
Cut from the same cloth

No chemistry

Ex equals why
It doesn't add up
It doesn't function
Draw the line

Eindhoven

Aan t begin van de Rechtestraat
Loopt men
In de maat
S, m, xl
'T past me niet

Uit de pas marcheer ik solo
Naar t volle glas
Maak 'm soldaat.
Minder eenzaam, meer in de maat
Ik lig krom, laveloos op straat.
Zij ook,
stuk
In onze kraag.

Pijnboompitten

Er is een gepijnigd man
Die niet slapen, slechts kraken kan
takken wiegend aan zijn hersenstam
krassen beelden in het glas van zijn hersenpan

als zijn oren de naalden kussen
Zou hij willen dat hij zagen kon
t bos niet horen kon,
dat de ruis hem deed sussen
T in de fik steken en nooit blussen
Zou hij willen waar wouden stond
niet voor t blok gezet maar vallend als
Hoofdloos man of stam geveld
Ontdaan van vel
om appels die te schillen
Naalden vallen in t stille
Maar de opgezette bomen dragen nog
En hun vruchten dragen zaden vol prangende vragen
T is daarom dat hij nooit slapen
Maar alleen pitten kan

De hare verliezen

Hij kwam om te vergeten. Het is even oud en bruin als het hier meest gedronken bier. Alleen de mensen die hier zitten, vergeten.
Dat is de leeftijd.
Ze vergeten naar buiten te kijken of vooruit,
Zij lopen met moeite, niet of met krukken.

Hij schuift er een naar achter en gaat zitten.
Ze herinneren alleen nog maar van wie er dood en uit elkaar. Eigenlijk hetzelfde, hoe dan ook, de dood scheidt.
Het schuim, een grote kop, dat zich langzaam omlaag laat zakken wist steeds meer.
Hij niet. Hij komt amper uit
boven het hoogpolig tapijt dat als tafelkleed wordt gebruikt.
Hij probeert zijn paaltje boven water te houden. De branding wist steeds meer.
Hij ziet het nog voor zich: waar ze stond hier in de kroeg, in de hoek, wat ze droeg.
Haar openingszinnen, de zweem van haar parfum
blijven hangen als haar vingers in de klitten in zijn haar.
Dat ze zachtjes streelde terwijl ze dansten met elkaar.
Hotel california
Hij was daar,
maar dronken, toen; zij niet misselijk.
De volgende ochtend verdwenen.
Een grote verdwijntruc; ze nam net zo snel de benen
als ze hem vleugels had gegeven.
Drinken moet je leren, vergeten blijkbaar niet.
Dat komt met de jaren.
Grijze massa tot stof
en wat verdriet.
Stelt zich voor met dure namen
De koppen die hij dagelijks ziet.
Wederkeren doet zij niet
Hij komt om te vergeten, maar hij is geheelonthouder.
Ze blijft hangen als haar vingers in zijn haren
’T is de leeftijd, of toch niet

mOcean

I sleep in river beds
With rapids for duvets
and foam pillows
under sheets of ice
Cradled by the banks

I am tied to time like tide
her deposits weigh heavily
She waves, then shells me
0f my scales that tip under the debris
I slept in river beds under sheets of ice
made up
The eyes atop
the prow look warmly down
Her hull cuts the sheets to shreds
She moved me like caked mud
Barnacles, 1000 tentacles
on treasure trove
I am her
Bow
with each recession of the surf
Or breaking of the waves I am
Wake
in her embrace
Washed like pay dirt

Pocket song

Sam sung a sad song into the microphone of his samsung phone
He wondered when she would hear him as verbatim as he did himself
Unbeknownst to him he would never speak'er
The way they did when he could call her home
The line dropped to a static
White noise was now her voice
That sang to him like a nightingale
Caged in his cell
Sam sung a sad song listening to her call