Ik zie niks
de ramen zijn vet
de ramen zijn vet van het eten aan mijn vingers
van toen ik steeds keek of ze al op het pad stond
en ik dacht dat ik de bel hoorde
’T vlees moest uit de oven
Blad voor mijn deur als ik naar buiten wil
mijn koudwatervrees aangewakkerd door sneeuw op de kozijnen
vlokken opgestapeld als vuisten die me naar binnen drijven
om te ontvouwen tot armen.
stoffen stoelen met datzelfde erop want er heeft er op geen
van vier één gezeten.
Laat staan 2 of een veelvoud daarvan
De tafel gedekt met zilver, bloemen en een kaars
als het een restaurant was zou ‘gereserveerd’ op een bordje
op het blad staan
t kristal ooit opgedoft als het pak aan de hanger aan de
deur van de kast
roos op het revers en de schouders;
nooit gedragen, slechts gepast
voor deze avond, Een corsage
in de colbertzak die licht bevlekt
van verwelkt blad en waterlelies
want we zouden nog gaan dansen
’t vege lijf op de bank nog starend
naar de klok die zo min beweegt
als ik
ik had een maaltijd gemaakt en de wekker gezet
voor het geluid van haar vinger op de deurbel
dat me nooit heeft gewekt
het is slechts de leiding die tikt, de waakvlam is uit
water dat van het plafond druipt
als ik
als ik had geweten dat ik zo lang ademloos zou wachten
diner voor 2
Het is inmiddels vlak voor achten..
Ik zie niks
