Zwarte markt

Ze benam me de adem met steelse blik
maar van het gestolen hart wist ze niks
haar borst was braaf en smetteloos
Het mijne open als instrumentloze muziekdoos

Als ik verkocht en zij niet
van houden lijkt
geen sprake

Als hartendief ook heler blijkt
wordt van missen niet gesproken 
met lege kas is het lastig kopen
En hand in eigen boezem kan niet open
om te tonen wat daarin prijkt
Hand op mijn hart voor altijd.

holding hands

I can no longer play pretend
A broken man is hard to mend
We ain't lovers, were never friends
You kept leading me on
called it holding hands

Wind through my veins as all of us burns
Billowing chest as from breathless I return
There is no here
Sail in my vessel, love
Push all away
Play all my organs, love
Lead me astray
Hear no more
Until I'm here no more
Let my hands hold your breath
Over the fire that reflects within
Let us fly to the red glow
Pull the heart's strings
Breathe into me
Little nothings
Just let go of my hand

Sluimer

We dragen elkaar naar bed. Welterusten ja jij ook

Ik leef in de sneeuw op de TV die jij als wekker hebt gezet

Wakker voor de ochtendkrant

op de mat licht van tablet kop koffie die ik rook

jij steekt je vinger in het oog

beroerd

en zwart

wachtend op de sluimer

tot jij naast me waakt  

Kat in het nou

Ik heb gewacht tot ik een ons woog

Nooit mijn gram gehaald

En, toen het er niet om loog,

met gelijke munt betaald

8 levens verspild, op mijn laatste benen

De kat in het nauw geeft kopjes aan lange tenen

Maar als de muizen dansen is hij tenminste weg

dan is hij allang onderweg

Het wachten is over, dunner word ik niet

T lag er dik bovenop, dat je dat niet ziet

De waarheid in het midden en hij daar bovenop,

lopend als een malle met de wind in de kop

En ik zit er met mijn neus bovenop. ‘k zat er altijd al bovenop

8 levens verspild aan bar en stropdas

8 levens verspild aan ik dacht dat zij de ware was,

maar we hebben nog benen

dus ik neem ze

met die ene

En ik zit er met mijn neus bovenop. Ik zat er altijd al bovenop

8 levens in de benen, dus door de wol geverfd

Het klappen van zwepen is wat in de verte sterft

Het is de schijn die bedrieg,t maar het licht dat ie ziet

Zie je dat niet?

Ik neem de benen met die ene

Wind in de haren, kop in de zon

Dat ik dat niet eerder kon.

Ik was te druk al die jaren

met springen

voordat ik lopen kon.

Chalk fingers

They have come to terms,

They’ve stayed for periods

Silently reverencing their copper faced god

They stood reveling in quiet anticipation 

Waiting for words which they were told it would tell

How long must we watch the face of time

until we see the light?

How long does dawn last

measured in throbbing throats?

The last star fell

The window a chalkboard

These hands are not ours. You second that the dark erased all.

But I trace the moon in our self-made film of droplets

Wishing for rainbows so I can see gold

How long until we can appreciate the dark

And see ourselves in these stars?

My hands are cold, I’m told.

So I put them back in my pockets

If we could only hold this

Moment 

bij en raad

de rups wilde een vlindermes zijn

insecten vond hij te gewoon

en in een buik kun je er alleen onder uit

ondanks zijn pasvorm bleef hij liever schoon

zodat hij vleugels maar vooral ook armen spreidt

overgave wilde hij

niet wachten in de buik

het blad dat ie at wilde ie zijn

omsloten door een handvat aan weerszij

bladeren dat deed ie

hij at liefdesbrieven en zoete liedjes

ik mis je

gegeven op een briefje

de rups hulde zich in de woorden van gisteren

zeiden

daar waar jij was

aan zijn en hij aan die van jou

hoe lang hij wachten zou

de rups wilde een bij zijn

dan wist hij raad met zijn buikgevoel