De hare verliezen

Hij kwam om te vergeten. Het is even oud en bruin als het hier meest gedronken bier. Alleen de mensen die hier zitten, vergeten.
Dat is de leeftijd.
Ze vergeten naar buiten te kijken of vooruit,
Zij lopen met moeite, niet of met krukken.

Hij schuift er een naar achter en gaat zitten.
Ze herinneren alleen nog maar van wie er dood en uit elkaar. Eigenlijk hetzelfde, hoe dan ook, de dood scheidt.
Het schuim, een grote kop, dat zich langzaam omlaag laat zakken wist steeds meer.
Hij niet. Hij komt amper uit
boven het hoogpolig tapijt dat als tafelkleed wordt gebruikt.
Hij probeert zijn paaltje boven water te houden. De branding wist steeds meer.
Hij ziet het nog voor zich: waar ze stond hier in de kroeg, in de hoek, wat ze droeg.
Haar openingszinnen, de zweem van haar parfum
blijven hangen als haar vingers in de klitten in zijn haar.
Dat ze zachtjes streelde terwijl ze dansten met elkaar.
Hotel california
Hij was daar,
maar dronken, toen; zij niet misselijk.
De volgende ochtend verdwenen.
Een grote verdwijntruc; ze nam net zo snel de benen
als ze hem vleugels had gegeven.
Drinken moet je leren, vergeten blijkbaar niet.
Dat komt met de jaren.
Grijze massa tot stof
en wat verdriet.
Stelt zich voor met dure namen
De koppen die hij dagelijks ziet.
Wederkeren doet zij niet
Hij komt om te vergeten, maar hij is geheelonthouder.
Ze blijft hangen als haar vingers in zijn haren
’T is de leeftijd, of toch niet